Ściany działowe g-k – wskazówki dla prawidłowego ich montażu.

Ściany działowe w technologii płyt gipsowo-kartonowych w realizacjach remontowych w Poznaniu, są dziś w mieszkaniu najpopularniejszą metodą wykonania przepierzenia pomiędzy pomieszczeniami, ich właściwy montaż i usługi wykończenia, wpływa na trwałość rozwiązania oraz kwestie wizualne / estetyczne, do których zaliczyć należy pojawienie się zarysowań i pęknięć powstałych wskutek nie zastosowania wymaganych technik montowania ściany g-k, a błędy mogą się pojawić na każdym etapie wykonania usługi montażu ściany.
Zarysowania i pęknięcia wynikają z różniącej się charakterystyki płyty g-k oraz ściany murowanej, obydwa materiały inaczej zachowują się pod wpływem zmian wilgotności czy temperatury, dodatkowym czynnikiem może być tzw. praca budynku (osiadanie na gruncie, wpływ wiatru, praca więźby dachowej, drewnianego stropodachu), pominięcie podstawowych zasad wykonania ściany g-k, i to nawet ich części, może skutkować powstaniem owych problemów.

Na co należy zważać przy budowaniu ściany g-k?

Wznoszenie szkieletu.

To pierwszy etap usługi tworzenia zabudowy g-k w postaci ściany działowej, rozpoczyna się od precyzyjnego wyznaczenia linii, najlepiej przy użyciu sznura traserskiego, od prawidłowości i solidności wykonania konstrukcji ze stalowych profili zależna będzie stabilność ściany.
Szerokość profilu C (mającego grubość 0.6 mm), ustawionego w rzędzie co 60 cm, należy dobrać do wysokości pomieszczenia oraz szerokości ściany, ale też względem izolacyjności akustycznej czy instalacji, które chcemy ukryć w ścianie, profile C przycina się krótsze o 10-15 mm od wysokości pomieszczenia zachowując niewielki luz, nie skręca się ich z profilem U, profile C można również ustawiać co 30 cm, zależnie od rodzaju ściany, wysokości czy okładziny jaką chcemy zastosować we wnętrzu przygotowywanego mieszkania pod klucz, dotyczy to m.i. układania płytek przez płytkarza, kamienia czy płyt betonu dekoracyjnego.
Profil C50 po obustronnym obłożeniu pojedynczą płytą g-k (o grubości 12.5mm), stworzy ścianę grubą na ok. 75 mm, jest to dość cienka ściana, ze względu na ograniczoną stabilność, nie zalecana przy przepierzeniu dłuższym niż powiedzmy 1.5 metra, profil C75 da ścianę o grubości 100 mm, zaś C100 o grubości 125 mm, naturą rzeczy im większy profil C, tym stabilniejsza staje się ściana, ponadto niezależnie od długości tworzonej ściany, profile C50 i C75 zalecane jest stosować do maksymalnej wysokości pomieszczenia 3 metry.
Stabilność / sztywność ściany poprawia zastosowanie podwójnej warstwy płyt g-k albo umocowanie pod warstwą płyty g-k, płyty OSB o grubości 12-15 mm, co szczególnie zaleca się wykonać na ścianie, na której odbiorca usługi planuje zawiesić np. szafki kuchenne.
Otwór drzwiowy pod montaż ościeżnicy regulowanej powinien okalać po obu stronach profil ościeżnicowy / wzmocniony UA, można go stosować również dla wzmocnia zewnętrznej krawędzi ściany wolnostojącej, UA jest kilkukrotnie sztywniejszy od profilu C, stabilizując ścianę w miejscu montażu drzwi, dla zamocowania profilu do podłoża dedykowane są kątowniki do UA oraz śruby M8, alternatywą w miejsce profilu UA może być skręcenie w „puszkę” dwóch profili U, jednak jest to tylko półśrodek, nie dający takiej sztywności jak UA, ewentualnie do zastosowania w pomieszczeniu do wysokości 260 cm.

Akustyka.

W kwestii izolacyjności akustycznej wydzielonego wnętrza mieszkania, nieodzownym jest szczelne wypełnienie przestrzeni między płytami g-k wełną, np. produktem Rockton firmy Rockwoll, zastosowanie taśmy akustycznej pod profilami U (na podłodze i suficie), oraz pod profilami C na ścianach, ma ogromne znaczenie dla ograniczenia przenoszenia dźwięków przez ścianę, słupki stalowe oraz płyty nie stanowią żadnej przegrody akustycznej, ponadto wełna i taśmy akustyczne mają dodatkową właściwość, w pewnej mierze amortyzują wszelkie drgania ściany działowej, co wpływa na ewentualność pojawienia się zarysowań i popsucie estetyki wykończenia ściany, taśma akustyczna niweluje przenoszenie drgań (beton / metal), brak taśmy akustycznej (wykonanej z pianki), pogorszy parametr akustyczności ściany g-k oraz jej amortyzację, brak wełny spowoduje powstanie „pudła” rezonansowego.

Rodzaj płyty g-k.

W miejscach suchych wystarczy zastosować płytę GKB (białą), w pomieszczeniach o zwiększonej wilgotności, jak wnętrze łazienki, płytę GKBI (zieloną – o zwiększonej odporności na oddziaływanie wilgoci), przy kominku płytę GKF (różową – o zwiększonej odporności na oddziaływanie zwiększonej temperatury i ogień).

Rodzaj kołków i ich rozstaw.

Standardowo kołki szybkiego montażu mocujące profile do ścian, podłogi i sufitu powinny mieć odstęp nie większy niż 1 metr, nic nie zaszkodzi, jeśli rozstaw będzie mniejszy, a powinien być w sytuacji, gdy podłoże jest mniej stabilne, w poznańskich mieszkaniach deweloperskich do usługi wykończenia wnętrz, w których grubość tynku lekkiego gipsowego to ok. 1 cm, wystarczą kołki 6×40 mm, przy starszych / grubszych tynkach, w lokalach do kapitalnego remontu, kołek powinien mieć dobre 60 mm długości, czyli 6/60, albo w sytuacji niestabilnych tynków, zamiast kołka szybkiego montażu, powinno się stosować kołek/dybel wkręcany np. 8×60 mm.

Montaż płyt g-k na szkielecie.

Połączenia pionowe płyt g-k z jednej strony ściany, powinny wypadać w połowie płyty g-k zamocowanej z drugiej strony ściany (płyty po obu stronach ściany są układane w stosunku do siebie w „cegiełkę”), natomiast układ poziomych połączeń powinien być uzależniony od liczby warstw płyty g-k (jedna lub dwie warstwy), dla płyty pojedynczo układanej, owo przesunięcie powinno mieć min. 40 cm, zaś dla płyty podwójnie układanej / w warstwie pierwszej 50 cm, w drugiej warstwie wystarczy 25 cm.
W sytuacji wnętrza do remontu i wykończenia do wysokości 260 cm, zastosowanie płyt g-k 120 x 260 cm, oznacza pominięcie układu poziomych połączeń, gdyż płyta sięga od podłogi do sufitu, lecz ze względu na wniesienie płyt do wnętrz remontowanego mieszkania (klatka schodowa, winda), o wiele popularniejsza wersja płyty, preferowana przez większość firm od wykończenia mieszkań pod klucz w Poznaniu, ma wymiar 120 x 200 cm, oznacza to i tak powstanie łączeń poziomych, które powinny się mijać, nie mogą być w jednej linii.
Należy też unikać łączenia pionowego nad otworem drzwiowym, powinno być odsunięte o dobre 15 cm od krawędzi otworu, w żadnym razie nie powinno się wykorzystywać ścinek płyt, jeśli można zamocować całą, byłoby to błędnie podejście do oszczędzania materiału kosztem jakości stabilności ściany.

Dylatacja płyty g-k od posadzki.

Pomimo zastosowania taśmy akustycznej na profilu obwodowym U przy podłodze, należy zachować dylatację ok. 5 mm między podłogą a krawędzią płyty g-k, dylatacja wpływa in plus na parametr zarówno izolacyjności akustycznej, jak i kwestię amortyzacji / drgań ściany g-k.

Przykręcanie płyty g-k do profili.

Nie powinno się mocować płyty g-k do profili obwodowych U, wyłącznie (wkrętami do metalu 2.5 cm) do profili C, i to w odległości od podłogi oraz stropu min. 10 cm, pominięcie tego elementu uniemożliwi swobodną pracę ściany g-k.

Zbrojenie łączeń płyta g-k / płyta g-k.

Stosuje się tutaj taśmę flizelinową, antyrysową, zatopioną w masę gipsową (tzw. gips twardy), można też użyć masy szpachlowej z włóknami celulozowymi, syntetycznymi, zbrojącymi podobnie jak taśma, taka masa w teorii mogłaby być zastępczo użyta zamiast taśmy, choć teoria to jedno, praktyka drugie, każda firma remontowa powinna mieć sprawdzone, pewne rozwiązania.
Na wszystkich łączeniach bez oryginalnego wcięcia (zagłębienia wzdłuż długich boków płyty), przed zbrojeniem krawędzie stykających się płyt należy ściąć z ukosa.
Najmocniejszą wersją zbrojenia łączeń i całej ściany może być zatopienie siatki elewacyjnej w gips szpachlowy na całej powierzchni ściany, a to np. w sytuacji, gdy przewidujemy, że ściana poddawana będzie ponadstandardowym drganiom czy naprężeniom (pracą drewnianego stropu, dachu, skosu poddasza, etc.).

Technologia zabudowy g-k przewiduje, że pod malowanie wystarczy wykonać dokładne spoinowanie wszystkich łączeń, niemniej jednak najpewniejsza i jedynie sprawdzona metoda idealnie przygotowanej ściany pod malowanie obejmuje szpachlowanie, tj. zrobienie gładzi gipsowej na całej powierzchni płyty.

Łączenie styku płyta g- k / lita ściana, strop.

To najbardziej newralgiczne miejsce w każdym remontowanym mieszkaniu pod klucz, murowana i otynkowana ściana zupełnie inaczej zachowuje się pod działaniem zmian wilgotności i temperatury niż płyta kartonowo-gipsowa, która może się kurczyć lub rozszerzać, stosowanie zwykłej taśmy antyrysowej to nieporozumienie, nie zagwarantuje właściwego i mocnego łączenia dwóch różnych materiałów, zarysowania na pewno się pojawią, należy zastosować syntetyczną, bardzo mocną i elastyczną taśmę Tuff-Tape lub też wykonanie połączenia poślizgowego, umożliwiającego ruch płyt, oddziela ono dwa różnie zachowujące się materiały (tynk na murowanej ścianie i płytę g-k), wykorzystuje się tutaj taśmę przekładkową (np. firmy Trennstreifen), przed zamocowaniem płyty g-k przykleja się ją na styku z profilem obwodowym U (na ścianie z profilem C) w miejscu łączenia płyty g-k ze ścianą / stropem, krawędź płyty g-k ściętą ze skosu, wypełnia się masą szpachlową, nadmiar taśmy odcina się.
Taśma przekładkowa o grubości 3 mm wykonana z pianki polietylenowej tworzy owo połączenie ślizgowe, pozwala to na pracę dwóch odmiennych materiałów różniących się charakterystyką i rozszerzalnością liniową, na linii łączenia płyty g-k ze ścianą od razu powstaje kontrolowana rysa włosowa, na koniec narożnik wypełnia się akrylem (wypełniacz akrylowy), wykonanie połączenia ślizgowego narzuca firmie remontowej od usługi wykończenia wnętrz konieczność o wiele bardziej precyzyjnego przycięcia płyty, wedle tej „alternatywnej” techniki, płyta powinna stykać się z taśmą, aby nie powstała zbyt duża szczelina wypełniana masą szpachlową.

Przeczytaj inne publikacje:

Nida Twarda – ściana odporna na uderzenia (uszkodzenia mechaniczne).

Sufit podwieszany g-k, a skomponowanie go z oświetleniem.

Płyty specjalistyczne do suchej zabudowy.

Opracował: Wojciech Gośliński

Data publikacji: 17.06.2018